همراستایی اندام تحتانی در لقی قدامی زانو

وضعیت بدنی مطلوب به فرد اجازه می دهد تا به طور کارا و موثر از بدنش استفاده کند. در مقابل، وضعیت بدنی ضعیف فشارهای غیر طبیعی بر بدن وارد کرده و باعث افزایش محدودیت در اجرا می شود(کندال، مک کریری و پرانس، 1993). برهم خوردن راستای طبیعی بدن در طول زمان رخ می دهد و موجب کوتاه شدن برخی از قسمتها و بلند شدن طرف مخالف آنها می گردد و ضعف هر دو طرف را به همراه خواهد داشت . تحقیقات نشان داده است که صدمات وارده بر اندام تحتانی بیش از صدمات وارده به اندام فوقانی، سر وصورت و تنه ( به ترتیب 27 ، 35 ، 8 و 7 درصد ) است . درمیان کل صدمات، آسیب مفصلی نسبت به آسیب های عضلانی و استخوانی از شیوع بیشتری برخورددار بوده و از این میان مفصل زانو، از جمله مفاصلی است که در معرض بیشترین خطر آسیب دیدگی (6/15 درصد) چه از نوع آسیب های حاد و برخوردی(2/30 درصد) و چه از نوع آسیب های ناشی از استعمال بیش از حد ( 4/18 درصد) می باشد . اضافه بار بیش از حد با اعمال فشار مداوم و بسیار مکرر ممکن است باعث ایجاد تغییر شکل های زاویه ای شدید در مفاصل و یا کاهش طول استخوان در پیش از دوره بلوغ، و در افراد بالغ باعث ایجاد تغییرات فرسایشی مفصل گردد(فراست 1979). اضافه بار بیش از حد نه تنها ممکن است منجر به آسیب دیدگی شود بلکه صدمه و آسیب دیدگی ساختار یک یا بیش از یک بخش از دستگاه عضلانی اسکلتی می تواند به کاهش ظرفیت عملکردی منجر شود . وودفورد وهمکارانش(1994) افت ناوی بزرگتر و لقی قدامی زانو را در اندام سالم افراد آسیب دیده رباط صلیبی قدامی در مقایسه با افراد بدون آسیب گزارش کرده اند